Column door Ewa van Rooij- Niepokulczycka – Hoe vaak bekijken we een probleem vanuit ons eigen perspectief. Willen we echt het perspectief van de andere kant weten, want wat als de andere kant gelijk heeft? Willen we dat weten en kunnen we dat accepteren?
Veel conflicten en misverstanden komen voort uit een gebrek aan informatie, een gebrek aan bereidheid of vermogen om de feiten te kennen. Uit onwetendheid en denken dat je het beter weet. Dit is een gevaarlijke manier van denken omdat het de mogelijkheid om de andere kant te kennen en te begrijpen afsluit. Alles wat nieuw is, is niet altijd begrijpelijk en kan gevaarlijk zijn. Openstaan voor het begrijpen en analyseren van een kwestie zal zeker helpen om de wereld om ons heen te begrijpen.
Hetzelfde geldt voor mensen. Hoe kunnen we ze leren kennen als we ze nooit de hand reiken en ze niet het gevoel geven dat ze welkom zijn? Laten we ons voorstellen dat we naar een ander land gaan, we kennen de taal niet, we kennen de gebruiken niet, we weten vaak niet wat we gaan doen, waar we gaan wonen, hoeveel we gaan verdienen. Bovendien weten we niet hoelang we kunnen blijven, wie ons zal helpen als we ziek worden, wie ons zal helpen als we onze baan verliezen. Als we grenzen overgaan, zijn we in het nadeel ten opzichte van anderen. Heeft niemand van ons ooit gegeneraliseerd over welk land? Het is altijd de meest zichtbare groep die zich niet gedraagt volgens de normen van de samenleving en problemen veroorzaakt. Van degenen die normaal leven en werken, hoor je zelden iets. Tja, wat valt er echt te kletsen en te klagen bij de koffie, niets interessants.
Het probleem van uitzendkrachten is veel groter dan we denken
Het gebrek aan humane huisvesting, het gebrek aan bescherming van hun rechten (zeer slechte wetgeving), het gebrek aan echte aandacht voor hun problemen. Oké, misschien hebben ze aandacht, maar erkennen zonder iets echt doen is steeds te kleine stap. Doen alsof ze niet bestaan, dan uiteindelijk escaleert het probleem.
In mijn werk heb ik dagelijks te maken gehad met mensen die werden opgelicht door uitzendbureaus. Binnen twee uur zaten ze zonder werk, geld en onderdak. Het aantal daklozen neemt schrikbarend toe. Het duurt maar twee weken op straat voordat iemand wordt meegesleurd en van zijn waardigheid en menselijkheid wordt ontdaan.
Burgers zijn bang en bezorgd, dat is hun goed recht. Vechten, diefstal, drugshandel en het vernielen en beschadigen van andermans eigendommen zijn helaas de realiteit van het leven op straat. Het is triest om te zien hoe de straten van grote steden er tegenwoordig uitzien. De Nederlandse straten hebben hun onschuld verloren en dat schokt, kwetst en maakt elke empathische burger boos.
Het probleem is grootschalig en we zijn ons ervan bewust. Dus wat kunnen en moeten we nu doen, als samenleving, om dit probleem te verlichten en zodat beide partijen normaal kunnen leven, zonder angst en met begrip voor elkaar, voor hun diversiteit, hun verschillende benaderingen en hun gemeenschappelijke acceptatie.
In mijn volgende columns zal ik proberen een brug te slaan tussen burgers en migranten door over verschillende aspecten en kwesties te schrijven. Misschien draagt een beter begrip bij aan een betere acceptatie, want samenleven in Nederland moet verenigen en niet verdelen. Kleine gebaren naar mensen die hier vreemden zijn kunnen een mooi begin zijn van samenleven, vergeet niet dat niet iedereen een goede start heeft, velen moeten vechten om te overleven. De situatie is niet fraai, maar juist nu wordt hoogste tijd voor goede wetgeving, handhaving en betere begrip wat in leven van migranten speelt.
Pozdrawiam (groeten), Ewa