Boxtel, 8 juli 2024 – Schriftelijke vragen van de Groen Links-PvdA fractie aan het college van B&W in Boxtel.
240708 – GL-PvdA art 37 vragen Daklozen en Sociaal convenantDownload
Tagdakloos
De Orkaan, 28 juni 2024, Zaanstad – Van alle daklozen in Nederland is de helft ooit als arbeidsmigrant naar Nederland gekomen. Ook Zaanstad wordt hiermee geconfronteerd. De Orkaan-ombudsjournalist ging op bezoek bij een Pools stel dat bij gebrek aan een woning al ruim een maand in een auto woont op een Zaans industrieterrein.
Het eerste bezoek aan Pavel (31) vorige week kwam ‘op een slecht moment,’ volgens zijn vrouw. De Pool verzocht ons, veelvuldig gebruik makend van het Poolse scheldvoord kurva, om hem met rust te laten. Een week later, op een snikhete woensdag in juni, is hij in eerste instantie niet bij zijn auto aanwezig. De grijze stationwagen -met fietsen op het dak- staat er verlaten bij: een voertuig dat wellicht beschermt tegen hagel en regen, maar er in de brandende zon niet comfortabeler op wordt.
In een tankstation in buurt geven de medewerksters aan met hun dakloze buren in hun maag te zitten. ‘Eerst gaven we het stel wel eens een overgebleven broodje, maar later werd dat afgeraden door Handhaving. Anders zou het te comfortabel voor ze worden,’ zegt een van hen. De dames hebben vooral met het stel te doen:
‘Zij hebben hier ook niet om gevraagd. Het zijn eigenlijk heel vriendelijke mensen, maar soms is hij in een slechte bui en dan schreeuwt hij tegen klanten.’
Pavel heeft me herkend van vorige week. ‘Er komen zoveel mensen naar me toe, maar hoe weet ik wie ik moet vertrouwen? Je zegt dat je journalist bent, maar misschien ben je wel van de politie.’ Praten wil hij deze keer wel.
Er zijn momenten waarop hij in begrijpelijk Engels zijn mening duidelijk maakt – op andere momenten klinkt hij warrig. ‘Eigenlijk is het ongelofelijk,’ zegt hij. ‘De tien rijkste mensen van deze wereld bezitten net zoveel als de helft van de wereldbevolking.’ Een claim die gestoeld wordt op een onderzoek van Oxfam. Ook geeft hij aan zich zorgen te maken om het milieu, dierenleed en klimaatverandering.
‘Ik heb mijn vrouw hier in Nederland leren kennen, we zijn nu een paar jaar samen. Maar kinderen op de wereld zetten wil ik niet: moeten ze dan in deze oneerlijke wereld opgroeien? Sommige mensen hebben zoveel eten dat ze de helft weggooien. Anderen hebben helemaal niets. Bovendien kan je zonder geld geen kinderen opvoeden, dus nu is dat zeker geen goed idee.’
Waarom stel je zoveel vragen?
Pavel kwam, net als zoveel landgenoten, naar Nederland om te werken. ‘Met een blik op Zaanstad’s grote werkgever aan de overkant van de straat: ‘daar werken bijna alleen maar Polen. Ik hou een beetje afstand van hen. Niet iedereen heeft het beste met je voor.’ Dat geldt ook voor andere mensen, trouwens. ‘Er komen de hele tijd mensen naar ons toe: politie, handhaving, of anderen, zoals jij. Waarom stel je eigenlijk zoveel vragen, vertel eens wat over jezelf!’
Terwijl de ombudsjournalist vertelt over zijn carrière tot nu toe, zijn recente bezoek aan Polen en zijn visie geeft op de maatschappij, zijn we weer terug bij de auto na bijna een half uur lopen in de brandende zon. We plakken er nog maar een rondje achteraan.
Hoe komt het eigenlijk dat Pavel nu zo vriendelijk is en een week eerder zo agressief over kwam? ‘Ik ben geen verslaafde ofzo,’ stelt de Pool. ‘Maar ik heb ook heus wel eens wat gebruikt. Sigaretten, daar ben ik wel aan verslaafd. Die kan je hier gewoon op straat vinden’, zegt hij, terwijl hij trots de vangst van de ochtend laat zien.
Pavel’s vrouw -gehuld in rood t-shirt- heeft wel een baan, waardoor er sprake is van enig inkomen. En dat huisvesting een probleem is, begrijpt hij zelf ook wel. ‘Ik heb weinig nodig, maar wel een plek om te wonen. En flexibiliteit is voor mij heel belangrijk.’ Hulp aannemen vindt hij lastig – wat samenhangt met gebrek aan vertrouwen. De Orkaan raadt hem aan om dat wel te doen.
Wanneer het tweede rondje erop zit, zien we vanuit de verte drie handhavers in gele hesjes bij de auto staan. Ze spreken met Pavel’s vrouw. Waar we het nog geen kwartier eerder over hadden, zie ik voor me gebeuren. De handhavers – drie jonge vrouwen- willen niet herkenbaar in beeld. Pavel’s vrouw:
‘Ze vroegen me waarom ik hier ben, of ik in de auto slaap en waarom ik samen ben met mijn man,’
Na enige discussie, waarbij Pavel zijn geduld verliest, vertrekken de drie weer. ‘Oke, we gaan wel weg,’ zeggen ze – met een schuin oog naar de toevallig aanwezige verslaggever. Wanneer ook de ombudsjournalist aanstalten maakt om te vertrekken, vraagt Pavel om nog even verder te spreken. ‘Ik maak nu eenmaal graag contact met mensen.’ Hij geeft een telefoonnummer, zonder zeker te weten of dat klopt. ‘Onze telefoons zijn leeg.’
Zou hij niet toch liever terug willen naar Polen? ‘Nee hoor, ik ben daar in twee jaar niet geweest. Ik wil graag in Nederland blijven. Het liefst in Zaandam.’
Lees hier het originele bericht
Gooi en Eemlander, 26 juni 2024 – BUNSCHOTEN In een tuin langs de Westdijk in Bunschoten is maandagavond een 51-jarige man in kritieke toestand aangetroffen. De politie tast vooralsnog in het duister over wat er is gebeurd. Buurtbewoners dachten dat de man zijn roes aan het uitslapen was, totdat zij ineens schuim uit zijn mond zagen komen.
,,We voelen ons achteraf wel rot dat we niet eerder de ambulance hebben gebeld”, zegt de buurvrouw. Bewoners zagen de man al sinds 08.00 uur onderuitgezakt op een grijze stoel in de achtertuin zitten. Ze dachten dat hij dronken was. Ook zag ze twee grote blikken bier naast hem staan. ,,Ik dacht op een gegeven moment wel: waarom wordt hij niet meer wakker?”
Vermoedelijk dakloos
,,Het was niet goed, hoor”, vervolgt de buurman. De man had een dikke jas aan met zijn capuchon op. Een Albert Heijn-tas lag naast hem op de grond. Het was een treurig beeld: ,,Hij had ook in zijn broek geplast, ondertussen bleef hij maar slokjes bier nemen.”
Lees hier verder (origineel bericht)
Telegraaf, 4 mei 2024 – Hulporganisaties slaan alarm over het groeiende aantal dakloze arbeidsmigranten. Ze leven vaak onder erbarmelijke omstandigheden op straat, maar kunnen niet terecht in de gewone daklozenopvang. „Als je niet meer productief bent moet je weg. We worden eigenlijk behandeld als slaven.”
Poolse Piotr (37) werkte zes jaar in de vleesindustrie. Toen hij steeds meer pijn aan zijn heup kreeg en het uitzendbureau vertelde dat hij geopereerd moest worden, kreeg hij twee weken de tijd om iets anders te vinden. Zo verloor Piotr niet alleen zijn baan, maar ook het dak boven zijn hoofd.Toen medewerkers van hulporganisatie Barka hem een paar weken later op straat tegenkwamen was Piotr er slecht aan toe. „Hij had veel pijn en was vermagerd. We regelden dat hij in Polen geopereerd kon worden”, zegt Lukasz, die als ervaringsdeskundige voor Barka werkt. „We waren net op tijd, anders was Piotr misschien in een rolstoel beland.”
Dakloze arbeidsmigranten
Stichting Barka ving in Utrecht vorig jaar 460 dakloze arbeidsmigranten op. Meestal mannen, slechts 10 procent van deze daklozen is vrouw. Een kwart vaDuizenden arbeidsmigranten belanden ieder jaar op straat. Als ze hun werk verliezen, moeten ze weg uit de huisvesting die hun baas als ’package deal’ heeft geregeld. „Toen ik ziek werd zette mijn werkgever me op de keien. Als je niet meer productief bent moet je weg. We worden eigenlijk behandeld als slaven”, blikt Piotr terug.n hen keerde terug naar Midden- of Oost-Europa. Een kleine honderd vonden in Nederland een nieuwe baan.
Hulporganisaties meldden dat het in 2022 ging om naar schatting 6000 mensen. „Intussen zijn het waarschijnlijk een paar duizend meer”, zegt een woordvoerder van het Leger des Heils. „Ze zijn er bovendien vaak slechter aan toe, omdat ze door de grote tekorten op de woningmarkt veel langer dakloos zijn.”
’Ze gaan dood aan vermijdbare ziektes’
Dat ziet ook de Rotterdamse straatdokter Marcel Slockers. Hij spreekt van ’een epidemie van arbeidsmigranten zonder zorgverzekering’. „Die mensen gaan letterlijk dood aan vermijdbare ziektes, zoals huid- en luchtweginfecties. De drempel om van zorg gebruik te maken is enorm.”
Lees hier verder (origineel bericht)
AD, 3 mei 2024 – De opvang van Oost-Europese arbeidsmigranten met complexe problemen in Den Haag loopt mis. Een vrouw die eenzaam in een tentje overleed en een verwarde man die zichzelf sneed: zo maar een weekend in april. Maar voor mensen met bijvoorbeeld een drankprobleem gecombineerd met psychische klachten zijn gewoonweg geen bedden.
Wie op straat in Den Haag loopt, ziet ze regelmatig zitten of liggen: dakloze Oost-Europeanen die ooit naar Nederland kwamen, maar uiteindelijk op straat belandden. Terug naar het land van herkomst willen of kunnen deze mensen niet. En dus zie je overal in de hofstad tentjes in parkjes en natuurgebieden, waar deze groep vaak onder erbarmelijke omstandigheden verblijft. Sommigen hebben ook nog psychische- of drankproblemen, wat de situatie nog dramatischer én gevaarlijker maakt.
Wapen
Zoals afgelopen zaterdag toen een verwarde man zichzelf in de buurt van Centraal Station met een kapotte fles bewerkte. De politie had de grootste moeite om de man te kalmeren. Agenten trokken zelfs hun wapen en schoten de man in zijn kuit. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Het was volgens raadslid Caroline Verduin (D66) niet het enige incident dit weekeinde. Zo is er ook een Poolse vrouw overleden in een tent bij het Vredespaleis, iets dat wordt bevestigd door het Leger des Heils. ,,We hebben meer incidenten gehad. Zo is een dakloze vrouw onlangs verkracht en waren er eind vorig jaar twee gevallen van doodslag’’, noemt Iara de Witte van het Leger des Heils enkele schrijnende voorbeelden.
Teruggaan is geen optie
,,Ik ben bang dat we meerdere van dit soort incidenten gaan zien’’, zegt ze. Veel van deze EU-migranten hebben geen recht op opvang omdat ze te kort in Nederland verblijven of geen geregistreerd werkverleden kunnen laten zien. ,,De meesten zijn hier naartoe gekomen om te werken en zijn om de een of andere reden op straat terecht gekomen.’’ Teruggaan naar het land van herkomst is voor velen geen optie, weet Verduin.
Alcohol is sowieso een probleem bij bijna alle Oost-Europeanen die op straat slapen. De dakloosheid verergert dat
Iara de Witte
In algemene zin geven buiten slapen en problemen met werk en inkomen vaak een psychische belasting. Dat uit zich bijvoorbeeld in depressieve gedachten, angstklachten en zelfmedicatie’’, vertelt woordvoerder Lara de Witte. Volgens De Witte is alcohol wel sowieso een probleem bij bijna alle Oost-Europeanen die op straat slapen. ,,De dakloosheid verergert dat.’’ Ook ziet ze dat zelfverminking vaak voorkomt bij Poolse daklozen. Bij de man die zaterdag werd neergeschoten, zag niemand dat volgens haar aankomen.
Lees hier verder (origineel bericht)
NRC, 2 mei 2024 – Het aantal arbeidsmigranten uit andere EU-landen onder mensen die op straat slapen, is de laatste jaren fors toegenomen. Zij hebben een grote kans om dakloos te worden als zij hun baan verliezen.
Drie van de vijf mensen die op straat slapen is arbeidsmigrant. Dat stelt het Leger des Heils na een rondvraag deze winter onder medewerkers die daklozen helpen op straat. Andere instanties, waaronder de brancheorganisatie maatschappelijke opvang en de gemeente Den Haag en de gemeente Amsterdam, herkennen dit beeld.
„Arbeidsmigranten worden heel makkelijk ontslagen en raken zo dakloos”, zegt een woordvoerder van het Leger des Heils. „Of er blijkt bij aankomst in Nederland überhaupt geen werk en woonruimte voor ze te zijn, terwijl dat wel beloofd was.”
EU-arbeidsmigranten die naar Nederland komen om laagbetaald werk te doen, hebben een grote kans om dakloos te worden als zij hun baan verliezen. Ze werken doorgaans via een uitzendbureau in de tuinbouw, de distributie of de vleesverwerkende industrie. De werkgever regelt vaak ook de huisvesting. Als de arbeidsmigrant ontslagen wordt, verliest hij of zij ook de woonruimte.
Lees hier verder (origineel bericht)
KRO-NCRV Pointer, 26 april 2024 – Arbeidsmigratie en dakloosheid: met deze twee onderwerpen trapte de Pointer pop-up redactie in Tilburg afgelopen week af. Tijdens de meet-up in de LocHal verzamelden zich meer dan 90 bezoekers, om te praten over de misstanden waar zij in Tilburg en omgeving tegenaan lopen.
Batadorp en Philipsfabriek
Jan Cremers, arbeidssocioloog en onderzoeker aan de Universiteit Tilburg, opent de avond met een korte lezing over een onderwerp dat in de regio veel losmaakt: arbeidsmigratie. De hamvraag: wie is er verantwoordelijk voor hun huisvesting, hun leefomstandigheden en eventuele overlast waar omwonenden voor vrezen?
Cremers laat een oude zwart-witfoto zien, met daarop een fabriek. “Vroeger rekruteerden we ook al mensen in het buitenland om in Nederlandse fabrieken te werken en soms kwamen mensen op eigen gelegenheid hier op zoek naar werk. Maar in die tijd voelden werkgevers zich ook voor hen verantwoordelijk. Ze vonden het belangrijk dat mensen ergens konden wonen en een binding voelden met een onderneming.”
Werkgevers voelden zich vroeger verantwoordelijk voor de leefomstandigheden van hun werknemers.Jan Cremers
Slechte woon- en werkomstandigheden
Een aantal politici, vakbonden en belangenorganisaties buigt zich samen over dit vraagstuk. Barbara Smietena van stichting Barka, vertelt dat veel arbeidsmigranten door uitzendbureaus eigenlijk “te simpel en te snel” worden gerekruteerd. “Het minimumloon is vaak voldoende om ze te overtuigen, maar lang niet iedereen krijgt dat bij aankomst ook daadwerkelijk betaalt.” Bovendien lijken er soms addertjes onder het gras te zitten. “Mensen denken dat ze 5 dagen per week kunnen werken, maar kunnen in de praktijk 2 of 3 dagen aan de slag. Wat ze verdienen, moeten ze bijna gelijk teruggeven in de vorm van huur, zorgverzekering, etc.”
Petra Bolster van FNV herkent deze verhalen. “Mensen moeten soms plots 50 euro per week voor een bed afrekenen, terwijl ze 100 euro verdienen. Of dan blijkt de busreis waarmee ze naar Nederland zijn gekomen toch niet gratis. Zo beginnen sommigen al in de schulden voordat ze starten met werken.” Een belangrijk rapport dat door meerdere panelleden wordt aangehaald, is dat van commissie Roemer uit 2020. Zij deden eerder de aanbeveling om werk en huisvesting gescheiden te houden, waardoor de positie van arbeidsmigranten verbetert en zij niet alleen van hun werkgever afhankelijk zijn.
Lees hier verder (origineel bericht)
Leger des Heils, 18 april 2024 – Volgens een ruwe schatting – geen enkele instantie houdt hier namelijk formeel cijfers van bij – zijn er in Nederland gedurende 2023 zo’n 15 dakloze EU-arbeidsmigranten op straat overleden. In de afgelopen maanden stierven opnieuw kort na elkaar drie jonge Oost-Europese migranten in het centrum van Rotterdam. Hoewel de problematiek van de dakloze EU-arbeidsmigranten inmiddels alom bekend is, wordt er in de praktijk weinig gedaan om het lot van deze mensen te verbeteren.
Het Leger des Heils wordt dagelijks geconfronteerd met de schrijnende situaties waarin deze kwetsbare mensen zich bevinden. Overheid, werkgevers, uitzendbureaus, inleenbedrijven en zorginstanties mogen deze mensen niet aan hun lot overlaten.
Uitbuiting is verdienmodel
In ons land werken ruim 800.000 EU-arbeidsmigranten, ze zijn dan ook onmisbaar voor het draaiend houden van de BV Nederland. Een deel van hen verkeert in een kwetsbare positie. Ze hebben eenvoudige, maar fysiek zware banen waar de meeste Nederlanders geen trek meer in hebben. Denk aan het werk als kippenvanger of slachter, bloemenplukker of orderpicker. De meerderheid van de dakloze EU-arbeidsmigranten komt naar ons land door bemiddeling van internationale uitzendbureaus en inleenbedrijven. Mensen uit Polen, Roemenië, Bulgarije en Hongarije worden vaak op basis van mooie praatjes geronseld om hier voor een karig loon onder erbarmelijke omstandigheden te werken en te wonen. Al dan niet voor een hoge huur opeengepakt met te veel collega’s in een beschimmeld onderkomen, zodat het de werkgever zo weinig mogelijk kost. Hard gezegd kunnen we stellen dat de uitbuiting van EU-arbeidsmigranten een economisch verdienmodel is geworden.
Perspectief
Onze veldwerkers, de medewerkers die dak- en thuisloze mensen actief opzoeken om praktische hulp te bieden, zien een stijging van maar liefst 20% dakloze mensen op straat. Meer dan 60% van de mensen die zij ’s avonds op straat tegenkomen is een dakloze EU-arbeidsmigrant! Uit een inventarisatie van RTL Nieuws eind 2023 blijkt dat er minstens 6.000 arbeidsmigranten op straat leven. EU-migranten krijgen alleen toegang tot de gemeentelijke opvang als het vriest. Zonder enige vorm van reguliere hulp worden zij op straat aan hun lot overgelaten, met verslavingsproblematiek en overlast tot gevolg. Machteloos constateren wij dat de huidige beleidsregels niet correct worden nageleefd. Deze regels laten zelfs niet toe om deze doelgroep adequate opvang en perspectief te bieden, zoals begeleiding terug naar werk of repatriëring naar eigen land. De pilots met 24-uuropvang voor dakloze EU-arbeidsmigranten in Eindhoven en vanaf juni in Rotterdam, zijn een stap in de goede richting en verdienen zo snel mogelijk navolging in de rest van het land.
De praktijk
Het verhaal van Evgeny uit Letland is een pijnlijke illustratie van dit probleem. Hij was nog maar 29 jaar toen hij als dakloze EU-migrant overleed aan hartfalen. Met zijn ouders kwam hij naar West-Europa en hij groeide deels op in Engeland. Hij werkte veel in Nederland en vond meestal snel werk, omdat hij goed Engels sprak. Onze veldwerkers ontmoetten hem in de opvang. Hij gaf aan dat hij graag snel weer aan het werk wilde. Hij had een lijst met mogelijke werkplekken van het uitzendbureau gekregen, maar hij kende veel slechte werkgevers op de lijst. Hij schreef bij elk van deze bedrijven op wat er mis was. Zo wilde hij voorkomen dat anderen in de problemen zouden komen en af zouden glijden naar een leven op straat. Evgeny raakte zelf helaas ook verder in de problemen. Van de enthousiaste, vrolijke man die hij eens was, bleef niets over. Hij raakte ernstig verslaafd en stierf toen zijn jonge lichaam ‘op’ was.
Vrijdag ontslaan, maandag aannemen
Doordat wonen, werken en verzekering in één contract aan elkaar worden gekoppeld, zijn deze mensen vaak meteen dakloos en onverzekerd als ze om wat voor reden dan ook hun baan verliezen. Werkgevers die verlegen zitten om goedkope buitenlandse arbeidskrachten, besteden alles uit aan internationale uitzendbureaus en inleenbedrijven. Door tussenkomst van dit soort bedrijven hoeven werkgevers zich niet langer verantwoordelijk te voelen voor mensen die dag in dag uit voor hen werken. De verhalen uit de praktijk zijn confronterend. Zo zijn er gevallen bekend waarbij een werkgever standaard elke vrijdagmiddag tien mensen ontsloeg en maandagochtend tien nieuwe arbeidsmigranten liet beginnen. Of een uitzendbureau dat doodleuk verkondigt dat de verantwoordelijkheid voor deze mensen pas begint op het moment dat ze door ingehuurde chauffeurs in Nederland zijn gebracht. De chauffeurs zouden immers zelf verantwoordelijk zijn voor de werving.
‘De kern van het probleem zit hem in de tenhemelschreiende onverschilligheid’
Onverschillig
Zolang we niet voorkomen dat EU-arbeidsmigranten zo makkelijk dakloos raken en zolang de arbeidsinspectie misstanden onvoldoende beboet, blijven dakloze EU-migranten sterven op straat. Het feit dat er amper criteria worden gesteld aan de mensen die hier met busladingen naartoe worden gehaald, helpt ook niet mee. Maar de kern van het probleem zit ‘m in de ten hemel schreiende onverschilligheid. Op basis van doorgeslagen vrije marktwerking voelen werkgevers, uitzendbureaus en inleenbedrijven zich niet meer verantwoordelijk voor het lot van kwetsbare EU- burgers die dagelijks voor hen werken. Dat het makkelijk wegkijken is, omdat de wetgeving deze praktijken nog niet aan banden legt, is een gegeven. Maar het valt anno 2024 niet uit te leggen dat mensen die een cruciale bijdrage leveren aan de Nederlandse economie op straat sterven. Werkgevers, uitzendbureaus en inleenbedrijven moeten hun verantwoordelijkheid nemen! Het Leger des Heils daagt hen uit om samen met ons om de tafel te gaan om naar oplossingen te zoeken. Bij goed werkgeverschap hoort nu eenmaal medemenselijkheid. En dan mag het niet uitmaken of je werknemer uit Warschau of Wageningen komt.
Kapitein Harm Slomp, bestuursvoorzitter Stichting Leger des Heils Welzijns- en Gezondheidszorg.
Een kortere versie van dit opiniestuk verscheen op 17 april 2024 in de Telegraaf.
Lees hier verder (origineel bericht)
EenVandaag, 17 april 2024 – Zo’n vijftien arbeidsmigranten uit EU-landen stierven vorig jaar op straat in Nederland. Nadat ze naar hier werden gehaald door uitzendbureaus, hun baan kwijtraakten en dakloos werden. Hulporganisaties als het Leger des Heils vinden dat de maat vol is.
Het originele bericht
Telegraaf, 17 april 2024 – Naar schatting vijftien dakloze EU-arbeidsmigranten stierven in 2023 op straat. Kapitein Harm Slomp vindt dat overheid, werkgevers en uitzendbureaus ervan wegkijken. „Meer dan 60% van de mensen die wij ’s avonds op straat tegenkomen zijn dakloze EU-arbeidsmigranten.”
In ons land werken ruim 800.000 EU-arbeidsmigranten. Een deel van hen heeft eenvoudige maar fysiek zware banen waar de meeste Nederlanders geen trek meer in hebben.Deze mensen komen naar ons land door bemiddeling van internationale uitzendbureaus en inleenbedrijven. Arbeidskrachten uit Polen, Roemenië, Bulgarije en Hongarije worden vaak op basis van mooie praatjes geronseld om hier voor een karig loon onder erbarmelijke omstandigheden te werken en te wonen – al dan niet voor een hoge huur opeengepakt met te veel collega’s in een beschimmeld onderkomen, zodat het de werkgever zo weinig mogelijk kost. De uitbuiting van EU-arbeidsmigranten is een verdienmodel is geworden.
Stijging
Onze veldwerkers, die dak- en thuisloze mensen actief opzoeken om praktische hulp te bieden, zien een stijging van maar liefst 20% dakloze mensen op straat. Meer dan 60% van de mensen die zij ’s avonds op straat tegenkomen is een dakloze EU-arbeidsmigrant.
Doordat wonen, werken en verzekering in één contract aan elkaar worden gekoppeld, zijn deze mensen vaak meteen dakloos en onverzekerd als ze om wat voor reden dan ook hun baan verliezen. Werkgevers die verlegen zitten om goedkope buitenlandse arbeidskrachten, besteden alles uit aan internationale uitzendbureaus en inleenbedrijven, zodat zij zelf zich niet langer verantwoordelijk hoeven te voelen voor mensen die dag in dag uit voor hen werken. Er zijn gevallen bekend waarbij een werkgever standaard elke vrijdagmiddag tien mensen ontsloeg en maandagochtend tien nieuwe arbeidsmigranten liet beginnen.
Lees hier verder (origineel bericht)
