PZC, 7 juni 2024 – Overlast van stof, water en arbeidsmigranten. De voetbalclub en tennisvereniging zijn ter ziele en de veerpont drijft doelloos aan de kade… Ja, Sluiskil lijdt. Maar de meeste inwoners hebben meer tegenslag nodig om hun liefde voor hun dorpje aan het kanaal te bekoelen. Reportage uit een dorp dat al decennia klappen krijgt, maar altijd weer trots overeind krabbelt.
‘Ze slapen en eten hier, maar verder niks’
Het museum over de geschiedenis van het dorp is misschien wel hét voorbeeld van de trots op het verleden, maar ook het heden van het dorp. Natuurlijk, er zijn ook bij Van Hecke en Van den Branden zorgen. Het doet bijvoorbeeld nog altijd pijn dat de voetbalclub drie jaar geleden ophield en het was ook een dreun toen dit jaar ook de tennisvereniging het niet meer zelfstandig kon bolwerken. En al die arbeidsmigranten in door huisjesmelkers opgekochte woningen? Nee, zij integreren over het algemeen maar matig. ,,Je ziet het aan de voortuintjes die niet onderhouden zijn en aan de vele geparkeerde auto’s voor de deur”, vertelt Van den Branden. ,,Nee, dat doet de leefbaarheid geen goed. Ze slapen en eten hier, maar verder niks.”
Een petitie van tweehonderd inwoners om een eind aan het almaar toenemende aantal arbeidsmigranten te maken, bleek niet aan dovemansoren gericht. De gemeenteraad sommeerde wethouder Frank van Hulle beleid te maken om per dorp, wijk of straat een maximum te stellen aan het aantal woningen voor arbeidsmigranten. Dat plan wordt 19 juni door de gemeenteraad besproken. Van Hecke: ,,We hebben aan de rand van het dorp al een complex voor arbeidsmigranten. Helemaal prima, we hebben er geen last van. Maar gelukkig wordt er nu werk van gemaakt om het aantal woningen in het dorp zelf voor arbeidsmigranten te verminderen.”
Een andere inwoonster ervaart het iets anders. ,,Het is aan jezelf om te bepalen hoe je overlast jouw dag laat bepalen. Laatst stond er een Poolse vader op het schoolplein, die met alle mogelijke moeite iets probeerde duidelijk te maken aan andere ouders. Simpelweg omdat hij zijn kind écht wil laten integreren op school. Als zo iemand laat zien dat hij daar zijn best voor doet, dan is iedereen bereid hem te helpen. Nee, ik voel totaal geen onrust, ik zie Sluiskil als een gemêleerd dorp, waarin de samenhang groot is. “
Lees hier verder (origineel bericht)
