Op een bank bij station Boxtel. Twee vrouwen en twee mannen. Hangen, zitten, slapen, drinken en eten… Ze zien er groezelig uit. Je loopt er het liefste snel aan voorbij. Ik zie ze op zondag, eerst vroeg in de ochtend en toevallig ook weer aan het begin van de avond … Dezelfde mensen op hetzelfde bankje. De hele dag. Ik besluit mezelf niet persoonlijk aan deze mensen te verbinden. Ik heb namelijk al vaker arbeidsmigranten geholpen. Maar het grijpt me steeds weer aan. Ik MOET iets doen.
Ik ga proberen deze mensen aan onderdak te helpen, als raadslid weet ik relatief snel ‘de route’. Ik bel naar de maatschappelijke opvang. Na vier keer doorverbonden te worden is er een bed voor deze mensen. Wat fijn! Maar eigenlijk bedelen ze om werk en ik? Ik wil niet meer meehelpen aan het dweilen met de kraan open.
Gemeenten voelen de noodzaak om voor huisvesting van arbeidsmigranten te zorgen. Maar na al die jaren weet ik, en ervaar ik ook nu weer, dat dit helaas nutteloos is. Deze mensen zijn op straat gezet omdat hun werkgever ze niet meer nodig heeft. En de huisbaas wil ze dan ook niet meer, dus staan ze per direct op straat.
Deze vier mensen, die ik bij station Boxtel aantrof, zijn een paar dagen geleden in Eindhoven ingeschreven. Ze zijn net aangekomen in Nederland. Hen is werk beloofd bij Vion in Boxtel, een bedrijf dat nota bene bezig is met een reorganisatie en dus minder arbeidsmigranten nodig heeft. Toch gaat het ronselen van arbeidsmigranten door en wordt mensen een mooie toekomst beloofd. In plaats daarvan bivakkeren ze op een bank.
Ze weten niet waarom ze zijn ontslagen. De inlener is nergens te bekennen. Het uitzendbureau ook niet. Daar staan ze. (Bad)jas aan, rolkoffer en sporttas in de hand. Ze kunnen bij de politie aangifte doen. Maar hoe komen zij vanaf het station zonder geld bij het politiebureau, dat bovendien in het weekend gesloten is? Ze begrijpen niets van de Nederlandse taal en kunnen niet eens een adres. Ze zijn reddeloos.
Ik zet ze op de trein naar de maatschappelijke opvang Springplank040 in Eindhoven. Ze gebaren intense dank. Ik blijf verstild achter. Via Stichting Barka, de opvang voor dak en thuisloze Oost-Europeanen krijg ik de volgende dag een geruststellend telefoontje. Ze zijn voorlopig in goede handen.
Arbeidsmigranten worden geronseld met de belofte van een mooie toekomst in Nederland, inclusief huisvesting en zorgverzekering. De werkelijkheid is dat ze als wegwerpmedewerkers worden gebruikt en alles, ook hun menswaardigheid, verliezen.
Zoals Mariëtte Patijn eerder opriep: ‘neem mensen rechtstreeks in dienst van de slachterij’.
Werkgevers, neem je verantwoordelijkheid. Zet flexcontracten om in vaste contracten, zorg voor je medewerkers, zorg voor goede betaling en bied arbeiders de kans om hier een leven op te bouwen dan loont het voor gemeenten om voor huisvesting te zorgen.
Door Mirjam Bemelmans, gemeenteraadslid GroenLinks – PvdA Boxtel.
4 augustus 2024