Woede om megacomplexen voor arbeidsmigranten: ’Die gaan drinken, willen seks, krijgen ruzie’
De Telegraaf, 13 april 2024 – De Nederlandse economie leunt zwaar op arbeidsmigranten. Een op de acht werkenden komt inmiddels uit het buitenland. Al die nieuwe werknemers moeten ergens wonen. Maar niemand wil ze hebben. “Wij nemen graag onze verantwoordelijkheid, maar een keer is het genoeg.”
Weerstand is groot
De weerstand in het land is groot. Dertien bewonersgroepen bundelen de krachten in de Stichting Bewonersbelangen Arbeidsmigratie. Ze voelen zich overvallen door de komst van grote complexen en de slechte communicatie daarover door initiatiefnemers en gemeenten. Bewonersgroepen benadrukken dat het geen xenofobie is wat hen drijft. Ze wijzen op de slechte arbeids- en leefomstandigheden van de arbeiders, en vrezen onbeheersbare verkeersstromen en grote druk op lokale gezondheidszorg als er honderden inwoners bijkomen.
Mensen voelen zich nergens thuis
Jan Cremers van Tilburg University is geen voorstander van huisvesting is geïsoleerde, grootschalige projecten. Hij deed onderzoek naar de werk- en leefomstandigheden van arbeidsmigranten, en huisvesting is volgens hem knelpunt nummer 1. Wonen op een industrieterrein, of ver van alle voorzieningen betekent dat de mensen zich nergens tuis voelen: niet op het werk en niet op het afgelegen terrein waar ze tegenwoordig vaak komen te wonen.
“De baan is tijdelijk, de huisvesting is tijdelijk, en daarmee creëer je geen stabiele relatie met het gastland”, zegt Cremers. “Uiteindelijk is die arbeid ook helemaal niet tijdelijk. Ja, de ene keer doet Pjotr het werk, en de volgende keer Pavel, maar die arbeid bij bijvoorbeeld Bol is gewoon structureel. Tachtig procent van de vleesindustrie in Nederland is voor de export. De vraag moet zijn: wat is zinnige werkgelegenheid? We halen in Nederland industrie binnen, waar geen mensen voor zijn, en geen huizen”.
