NRC, 12 april 2024 – Aan de formatietafel wordt gesproken over beperking van de migratie. Over de relatie met de economie gaat het nauwelijks. Terwijl die vroeger de doorslag gaf.
De 79-jarige Ismail Polat verloor eerst zijn teen, en toen zijn baan op de Amsterdamse NDSM-werf. Eind jaren zestig viel er tijdens zijn werk als lasser zeven ton ijzer op zijn voet. Hij kon niet meer werken en daarnaast klaagde hij over zijn huisvesting: woonoord Atatürk in Amsterdam Noord, waar zo’n 270 Turkse ‘gastarbeiders’ in barakken woonden, vaak met acht mensen op een kamer. „Ik werd ontslagen omdat ik daarover klaagde en niet meer kon werken.”
Kort daarvoor was Polat vanuit Turkije naar Nederland geëmigreerd. Het leven in kamp Atatürk viel tegen, vertelt hij. Je had weinig privacy en weinig vrijheid. Koken mocht niet in de eigen kamer. Eten moest gezamenlijk, alleen op gezette tijden. „We kregen vlees geserveerd dat smaakte alsof het al tijdens de Tweede Wereldoorlog was ingevroren”, zegt Polat. „En de strenge regels in het kamp deden denken aan een militaire dienst.”
Het verhaal van Polat toont gelijkenissen met de problemen waar arbeidsmigranten uit onder meer Polen, Roemenië en Bulgarije vandaag de dag tegenaan lopen. Arbeidsmigranten die in Nederland laagbetaald werk doen, zoals in de tuinbouw of distributie, zijn kwetsbaar. Ze werken doorgaans op flexibele contracten en lopen bij ziekte risico om ontslagen te worden. Soms is de werkgever ook de huisbaas en verliest de arbeidsmigrant bij ontslag ook de woonruimte; vaak een kleine kamer die hij of zij met meerdere anderen moet delen.
Lees hier verder (origineel bericht)