Sociale vraagstukken, 19 november 2024 – column – We hebben boter op ons hoofd. Waarom vinden we het bezwaarlijk dat ons T-shirt is gemaakt door Chinese kinderhandjes en willen we tegelijkertijd ons pakketje door arbeidsmigranten afgeleverd krijgen, maar willen we geen praatje met ze maken? schrijft Monique Kremer.
Heb je weleens van een vriend gehoord dat hij zijn loon niet uitbetaald kreeg of dat een kennis werd ontslagen toen ze zwanger bleek? Indien dit niet het geval is, kom je dus niet in aanraking met Ivan of Alicja of een van de andere 1 miljoen arbeidsmigranten die onze economie en samenleving draaiende houden. Verstopt in glazen kassen of donkere distributiecentra zorgen anonieme arbeidsmigranten voor de goedkope Hollandse tomaten in de schappen van onze supermarkt.
Hardnekkige wantoestanden
Abominabele huisvesting of ontslag bij ziekte ‒ het zijn hardnekkige wantoestanden die wettelijk niet mogen. Maar wat er wettelijk wél mag, vinden we dat werkelijk oké? Dat arbeidsmigranten bijna altijd het minimumloon verdienen, flexwerken en in dienst zijn van een uitzendbureau? Dat zij zelden een training of cursus krijgen, ook geen Nederlandse les? Dat zij al het nachtwerk en routinematige werk doen dat zo slecht is voor de gezondheid?
Arbeidsmigranten worstelen op dagelijkse basis met bestaansonzekerheid. Of zoals Malgorzata Bos-Karczewska schrijft: ‘Arbeidsmigranten lijken op surfers die alles doen om niet van de plank te vallen’ (Trouw 10 november 2023)
Lees hier verder (origineel bericht)