Column door Ewa van Rooij- Niepokulczycka – De economie in Nederland groeit en groeit. Is dat gezond voor de samenleving? Op het eerste gezicht zouden we blij moeten zijn dat onze economie groeit. Welvaart is iets tastbaars, iets wat we kunnen zien, voelen en genieten. Is het mogelijk dat de economie groeit en groeit? Kan ons sociale stelsel dat aan? Wat gebeurt er als het goed gaat en we plotseling getroffen worden door een interne of externe crisis? Zijn we daar echt op voorbereid?
Wie het nieuws volgt, heeft misschien gehoord dat een grote aantal uitzendkrachten in Nederland de afgelopen week hun baan zijn kwijtgeraakt en op straat zijn beland, slapend in het bos. Tijdens Corona hadden veel werkplekken productieproblemen – gebrek aan onderdelen, gebrek aan materialen. Uitzendkrachten werden als eerste ontslagen. Sommigen keerden terug naar huis, sommigen wachtten tot de situatie verbeterde, velen vonden een plek op straat omdat er geen vangnet was. Sindsdien is de situatie verslechterd en dit is naar mijn mening het grootste sociale probleem in Nederland.
We horen vaak in het nieuws over het probleem dat migranten creëren, deze problemen zijn echt en er moet over gepraat worden, maar hoe zit het met de andere kant? Wat weten we echt over waar zij mee te maken hebben en hoe ze vaak niet worden behandeld met menselijkheid, respect en een eerlijke benadering van hen als mensen en niet als een nummer op een loonstrookje.
Zelfs duidelijke schendingen van de rechten van werknemers hebben zelden gevolgen voor de arbeidsbureaus – de slachtoffers hebben niet de kracht of de luxe om voor hun rechten te vechten. Ze vechten gewoon om te overleven tot hun volgende baan en degenen die hun stem verheffen krijgen zelden hulp – ze kunnen zich geen advocaat veroorloven en veel organisaties schuiven het probleem door naar andere instanties. Er zijn veel organisaties met mooie woorden en de wens om migranten te helpen. Helaas hebben hun grote woorden in de praktijk weinig betekenis – de arbeider zit dus midden in een visieuze cirkel.
Uitzendbureaus en bedrijven worden rijk van het werk van migranten, maar als er iets gebeurt ,wassen ze hun handen in onschuld en denken dat het niet hun probleem is. Het moet worden aangepakt door de overheid, gemeenten en sociale organisaties. Is dat niet wat we in ons ecosysteem een geval van parasieten noemen? Misbruik maken van een ander individu voor je eigen doeleinden zonder er iets voor terug te geven?
Gebrek aan verantwoordelijkheid en empathie maakt van migranten wegwerpartikelen. En wat is de waarde van zo iemand?
Massale werving buiten Nederland verergert deze problemen alleen maar. In Roemenië staan busjes in dorpen en kleine steden. Daar worden arbeiders geronseld. Wie wil pakt een koffer en vertrekt binnen een uur. Deze mensen kennen de taal niet, kunnen vaak niet schrijven of lezen en hebben geen idee wat ze gaan doen en of ze überhaupt werk zullen hebben. Ik denk niet dat er veel verbeelding nodig is om op dit punt problemen te voorzien. Hoeveel van hen zullen binnenkort op straat staan? En wie moet er dan voor hen zorgen en hen helpen? De lokale overheid, de burger of sociale organisaties?
Is dit de nieuwe definitie van slapend rijk worden? Uitzendbureaus en bedrijven verdienen geld aan arbeidsmigranten, maar vaak zijn ze niet als de werknemer hulp nodig heeft (in het geval van ziekte of ongevallen beëindigen ze snel contracten om de kosten van behandeling of ziekte niet te hoeven betalen, dus ze nemen, nemen, geven niets.
Deze problemen komen op ons af, ze komen steeds dichterbij en wat moeten we eraan doen? moet de gewone burger er iets aan doen of is het aan de regering om eindelijk te zeggen wat ze echt aan het doen is en het te doen om beide kanten te helpen? Want ik zie hier geen winnende kant. Het enige wat ik zie in deze zaak zijn de benadeelde partijen en de slachtoffers van het systeem.
Pozdrawiam Ewa