Als je de verpakking verandert, zegt dat nog niks over de inhoud.
Men wil ons doen geloven dat de enorme wooncomplexen voor arbeidsmigranten, die overal verrijzen, de oplossing zijn voor de huisvestingsproblematiek van de buitenlandse uitzendkrachten. Op concepttekeningen ziet het er mooi uit, nette houten gevels, grasveldje, boompjes. Een hele verbetering als je het vergelijkt met ooit erbarmelijke omstandigheden waaronder arbeidsmigranten hier soms wonen, wat vanzelfsprekend om een oplossing schreeuwt. De huisvesting (de verpakking) ziet er inderdaad beter uit in de meeste plannen van nu. Maar los van misschien een net gebouw, is de situatie van de arbeidsmigrant niet heel veel veranderd ..
De adder onder het gras bij de wooncomplexen
Het probleem zit hem in de condities waaronder de arbeidsmigranten worden gehuisvest. In de meeste gevallen is de exploitant van de huisvestingslocatie ook de werkgever van de uitzendkracht. Dat is tegen de regels. Om het toch ‘goed’ te doen hebben de meeste uitzendbureaus aparte ‘housing’-bv’s opgericht, zodat bed en brood netjes gescheiden zijn. Op papier.
De lijntjes tussen deze 2 bedrijven zijn vaak wel héél kort. Dat is uiteraard om de uitzendkracht zo goed mogelijk te ontzorgen.
In uitgelekte stukken is te lezen dat een beoogd exploitant van een huisvestingscomplex aan de gemeente-ambtenaar vraagt of hij de logiesregeling mag toepassen in zijn complex. Hij zegt ook waarom hij dat wil, dat is omdat op deze manier de huurders géén huurdersbescherming hebben. Oftewel, gemakkelijk op straat kunnen worden gezet, wanneer ze zijn ontslagen. Wat bij uitzendkrachten namelijk heel gemakkelijk gaat, daarom vinden veel werkgevers hen zulke interessante werknemers.
De vraag is of de logiesregeling wel toegepast mag worden?
Een logiesverblijf heeft enkele specifieke kenmerken. Het gebouw hoeft allereerst niet te voldoen aan strenge eisen met betrekking tot duurzaamheid, veiligheid en gezondheid.
In een logiesverblijf mogen de huurders maximaal een jaar verblijven en ze hebben er geen huurderbescherming. Ze kunnen dus zo op straat gezet worden. Dit terwijl de Commissie Roemer juist aanbevelingen heeft gedaan om de arbeidsmigranten beter te behandelen om te voorkomen dat zij zo op straat kunnen worden gezet wanneer hun contract afloopt.
Als laatste, wat het echt heel interessant maakt voor de verhuurder, er is niets geregeld over het tarief van de logiesovernachtingen. De kamers worden hierdoor te duur verhuurd.
Je zou zeggen, hoezo pikken huurders dit? Als de ‘housing’ niet klopt, dan kan een huurder toch naar de huurcommissie? Of hij/zij kan zijn beklag toch doen bij de gemeente? Het probleem is dat de arbeidsmigranten vaak geheel afhankelijk zijn van het uitzendbureau, en dus ook van de verhuurder. Dat maakt het wat lastiger.