Afgelopen week hoorde ik uit betrouwbare bron een verhaal over een arbeidsmigrant, de man was onlangs ziek. Hij meldde dat bij z’n werkgever. Reactie: ‘Ziek? Dat kennen we hier niet.
Afgelopen week hoorde ik uit eveneens uiterst betrouwbare bron dat op verschillende plekken in Horst aan de Maas dakloos geworden arbeidsmigranten nog steeds de nacht in de buitenlucht doorbrengen.
De afgelopen jaren hoorde ik uit diverse uiterst betrouwbare bronnen over arbeidsmigranten die woekerprijzen betalen voor een minuscule kamer en het gebruik van een wasmachine, over arbeidsmigranten die van de ene op de andere dag uit hun minuscule woonruimte worden gezet, over arbeidsmigranten die hier al jaren werken maar nóóit een vast contract krijgen, over arbeidsmigranten die stelselmatig te veel uren moeten maken, over arbeidsmigranten die worden ontslagen omdat ze ziek zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar waarom zou ik? Iedereen kent de verhalen. Uit betrouwbare bronnen, van horen zeggen, uit de krant, van de televisie. Met onderzoeken naar de leef- en werkomstandigheden van arbeidsmigranten valt onderhand een boekenkast te vullen. Al tien, twintig jaar komt iedereen die zich ermee bezighoudt telkens weer tot dezelfde conclusies: ten hemel schreiend, beschamend, het moet anders.
Wat er gebeurt met de conclusies uit die rapporten en onderzoeken? Niets! Ondernemers, uitzendbureaus en overheden ontlopen of ontkennen hun verantwoordelijkheid. Met als gevolg dat arbeidsmigranten nog altijd een speelbal zijn van hun werkgever. Misstanden worden met de mantel der liefde bedekt, handhaving blijft uit. Dakloosheid, uitbuiting, woekerprijzen en speculatie op de woningmarkt zijn nog steeds aan de orde van de dag.”
Lees de hele column in Dagblad de Limburger via deze link.