Financieele Dagblad, 19 september 2024 – Opinie door Sanne Kloosterboer – Ze woonde met haar man en dochtertje in de Bijlmer; meer wist ik niet over de leefomstandigheden van mijn Ecuadoraanse werkster. Hadden ze daar een eigen appartement? Een kamer in een flat die ze deelden met anderen? Met hoeveel anderen? Hoe waren ze aan die woonruimte gekomen? Ik durfde het niet te vragen, uit angst iets van haar waardigheid aan te tasten in die toch al delicate werkrelatie.
Later, toen mijn werkster allang weer terug was in Ecuador, las ik over het precariaat, een samenvoeging van de woorden ‘precair’ en ‘proletariaat’: de groeiende onderklasse van mensen die in permanente bestaansonzekerheid leven. Veel al dan niet legale arbeidsmigranten behoren ertoe. Vooral de arbeidsmigranten die in distributiecentra, kassen en slachthuizen werken zijn nu in het nieuws. Ze worden niet zelden uitgebuit en wonen in verkamerde appartementen in slechte wijken. Daar veroorzaken ze overlast en drukken ze op de toch al schaarse voorzieningen, ten koste van ‘ons eigen precariaat’, dat er is omdat we deze mensen een beetje in de steek gelaten hebben.
Lees hier verder (origineel bericht)