Column door Ewa van Rooij – Niepokulczycka – Nederland heeft bij de EU-verkiezingen laten zien dat het in de EU wil blijven. Bravo! Eenheid is kracht. We hebben de EU omarmd en we willen erin blijven. Echt geweldig, want ik ben pro-Europa.
Maar is dat alles? De euforie is weg en wat dan? Zijn we gaan rusten en zijn we overgegaan tot de orde van de dag? Wacht even, wat bedoel je met bezig met je eigen zaken? Als we deel uitmaken van de Europese Unie, dan hebben onze eigen zaken een andere betekenis. Als wij samen Europeanen zijn en willen zijn, hoe zit het dan met de andere burgers van Europa? Wij en zij, of alleen wij, een gemeenschap van burgers, solidariteit tussen mensen, eenheid.
Hoe zit het dan met de andere burgers van Europa? Zijn we solidair met hen en beschouwen we hen als gelijkwaardig aan onszelf? Geloven we echt dat wij Europeanen dezelfde rechten hebben, of hebben sommigen van ons meer privileges en mogelijkheden. Of moeten we de burgers die in een voor hen vreemde wereld werken en bijdragen aan onze welvaart, niet omhelzen? Hoe kunnen we blind zijn voor deze problematiek? We krijgen betaald zoals we hebben afgesproken, niemand gooit ons uit onze baan of ons huis. We hebben rechten als werknemers en we hebben organisaties die voor deze rechten vechten en ze beschermen.
Hoe zit het met uitzendkrachten, arbeidsmigranten? Hebben zij dezelfde rechten? Als we erop wijzen dat iets niet in orde is, niet in overeenstemming is met de wet of gewoon niet menselijk is, doen de arbeidsbureaus alsof ze doof en blind zijn. Wij zijn degenen die paranoïde zijn en we zien de werkelijkheid verkeerd – hun werkelijkheid. Maar hun “waarheid” is niet onze waarheid. Hun waarheid is simpel: zolang je goed kunt verdienen, zijn er geen problemen, is alles in orde en ze begrijpen echt niet waarom anderen er anders over denken. Het is heel eenvoudig. Money Talks, en dat is het enige dat telt.
Ken je de term Polen Hotel? Je hebt er vast wel eens van gehoord. Veel migranten verzamelen zich in één gebouw. Ze wonen er, bijna niemand heeft een eenpersoonskamer, er is geen privacy, het is moeilijk om uit te rusten, het lawaai. Het is een broeinest van vechtpartijen, alcohol, vaak drugs. Een plek waar een normale arbeider niet kan rusten na het werk. Een plek waar veel vreemden samen moeten leven. Dit is een recept voor problemen en overlast. Het zogenaamde kort verblijf – een wapen van conflicten en ruzies. Hoe kun je een toekomst opbouwen en serieus nadenken over een normaal leven, als alles om je heen tijdelijk is – werk, huisvesting, huisgenoten. Er wordt niet geïnvesteerd in het arbeidspotentieel, er wordt geen band mee opgebouwd en er is geen hulp bij het opbouwen van een stabiele toekomst.
Laten we onszelf niet voor de gek houden, arbeidsmigranten zullen niet uit dit land verdwijnen, ze zijn hier nodig en toch investeert niemand echt in hen of probeert hen te integreren. De kop in het zand steken is het meest effectieve economische en sociale beleid. We zien niet, we horen niet, we spreken niet. Maar ik zie, hoor en spreek. Ik weet dat er velen zijn zoals ik, we moeten in onszelf geloven dat onze stem belangrijk is en hoe meer van ons (degenen die deze stand van zaken niet accepteren) hoe beter we gezien en uiteindelijk gehoord zullen worden. Want politici zijn er voor burgers, niet burgers voor politici. Onze stem is belangrijk. Alleen dan zal Europa voor alle burgers zijn. Ik geloof in de kracht van samen solidair zijn.
Pozdrawiam Ewa