Daar lig je dan

Sevenum, 23 april 2025 – Daar lig je dan. Een doek, een beek, een mens. Daar, in de stilte van natuurgebied ‘t Hetje in Sevenum, trof de politie een lichaam aan onder een doek – kwetsbaar en weerloos, midden in het groen. Een bezorgde wandelaar had de melding gedaan, bang dat het te laat was. De man leefde nog. Hij werd meegenomen en overgedragen aan het zorgkader. “Een zorgsituatie,” noemde de politie het. Geen misdrijf, geen strafbaar feit. Gewoon iemand die nergens anders meer kon zijn.

Bewoond koeienstalletje

Een dag later later, amper 500 meter verderop, in een oud koeienstalletje op de Dorperdijk aan het einde van de Zeesweg, stuitten wildbeheerder en gemeente op een andere verborgen werkelijkheid. In het vervallen gebouw werden sporen van bewoning aangetroffen: een fiets, een geïmproviseerde kookplek, tentjes op het stoffige zoldertje. De grote deuren gebarricadeerd van buitenaf, een enkel smal deurtje als enige uitweg. Stro, oude takken, brandbaar materiaal overal – een ramp in de maak. Hier woont niemand officieel, maar het is duidelijk dat er wel degelijk geleefd wordt. Of geprobeerd wordt te overleven.
Het zijn geen incidenten meer. Het zijn tekenen van een groeiende onderlaag in onze samenleving: mensen die tussen de regels van het systeem glippen, onzichtbaar voor de officiële instanties tot het misgaat. Vaak gelieerd aan de eindeloze molen van tijdelijke contracten, seizoensarbeid en huisvesting via malafide tussenpersonen. Er wordt niet gezegd wie deze mensen zijn, maar iedereen weet wie ze kunnen zijn. Want wie anders belandt in een beek onder een doek? Wie slaapt vrijwillig op een zolder van een brandbare schuur zonder vluchtweg?

In een samenleving die draait op goedkope arbeid, worden de lichamen achter die arbeid steeds vaker afgeschreven zodra ze hun economische functie verliezen. Wie niet meer kan werken, verliest niet alleen inkomen, maar vaak ook huisvesting, papieren, bestaansrecht. Het systeem van flexibele inzet en harde uitstoot laat weinig ruimte voor falen. En zo ontstaat een stille tragedie, midden tussen onze huizen, velden en natuurgebieden.
Voor de toevallige voorbijganger is het een schrikmoment. Een mens onder een doek. Een tentje in een schuur. Maar voor wie verder kijkt, is het een vraag die blijft hangen: hoe zijn we hier gekomen? Hoe kan een welvarend land accepteren dat mensen zo verdwijnen in de marge?

Wie neemt verantwoordelijkheid?

De gemeente neemt maatregelen, de politie spreekt van zorgsituaties, toezichthouders maken rapporten. Maar wie neemt verantwoordelijkheid voor het systeem dat mensen hier brengt, alleen en onzichtbaar? En wie zorgt ervoor dat het doek niet op een dag symbool wordt voor het einde, in plaats van voor tijdelijke bescherming tegen de kou?

Daar lig je dan. Niet omdat je wilde, maar omdat het nergens anders mocht.