Column door Ewa van Rooij – Niepokulczycka – Prinsjesdag 2024 is weer voorbij. De hoedjes zijn bekeken, de plannen besproken, en de commentaren geleverd. Maar wat opvalt, is niet wat er wél werd genoemd, maar wat er opnieuw onder het tapijt is geveegd: de kwestie van arbeidsmigranten. Het is een patroon dat we inmiddels allemaal kennen. Even wordt het een hot topic—kranten koppen, politici debatteren, misschien zelfs een Kamervraag of twee—maar net zo snel verdwijnt het weer van de radar.
Waarom blijft dit toch telkens gebeuren? Arbeidsmigranten zijn immers essentieel voor onze economie. Ze vullen de gaten op die niet door lokale arbeidskrachten worden opgevuld, vaak in sectoren waar structurele tekorten zijn. Toch lijkt het alsof de regering ze liever niet ziet. Er wordt kort over gesproken, maar als het erop aankomt om echte stappen te zetten—om arbeidsmigranten de waardering en bescherming te geven die ze verdienen—dan blijft het stil. Of erger, wordt de discussie opzettelijk in de koelkast gezet.
En dat is vreemd. Vraag aan de gemiddelde Nederlander of ze dit acceptabel vinden, en je krijgt een duidelijk antwoord. De meeste mensen accepteren niet dat arbeidsmigranten slecht worden behandeld of structureel worden genegeerd door de politiek. In een democratie zou de stem van het volk moeten gelden, toch? Maar het lijkt alsof de politiek en de overheid doof en blind zijn voor wat de samenleving wil. Wat we horen is geroep om actie, maar wat we krijgen, is stilte.
De vraag die opkomt, is wie hier werkelijk aan de touwtjes trekt. Is het de overheid, zoals we in een democratie verwachten, of zijn het de louche uitzendbureaus en hypocriete bedrijven die miljoenen verdienen aan de ellende van anderen? Want laten we eerlijk zijn, zolang er geen echte stappen worden gezet, profiteren deze partijen verder, ten koste van de arbeidsmigrant.
Het is pijnlijk, maar ik trek mijn eigen conclusie: zolang de politiek blijft zwijgen, blijft de macht in handen van degenen die juist baat hebben bij de huidige status quo. Laten we dit keer de koelkast dicht laten en eindelijk kiezen voor structurele verandering.
Een grote natie laat zich niet enkel meten aan economische groei. Je wordt pas echt als groot gezien wanneer je kwetsbare groepen omarmt en hun belangen beschermt. Economische vooruitgang is belangrijk, ja, en het siert een land als Nederland wanneer die groei niet wordt behaald over de rug en het welzijn van een groep die geen middelen of stem heeft om voor hun rechten op te staan. “Easy come, easy go” zou hier niet moeten gelden. Rijk worden van de ellende van anderen is niets om trots op te zijn.
Pozdrawiam Ewa