Column door Ewa van Rooij – Niepokulczycka – Het is een vraag die steeds opnieuw gesteld wordt: gaat er nu écht iets veranderen in de situatie van arbeidsmigranten in Nederland, of blijven we vastzitten in de vertrouwde cyclus van mooie beloftes en teleurstellende realiteit? 2025 lijkt een jaar te worden waarin de kaarten opnieuw geschud worden, maar de vraag is of dat zal leiden tot daadwerkelijke verandering of slechts een nieuwe vorm van stilstand.
Het huidige systeem kraakt al jaren in zijn voegen. Onderbetaalde krachten, slechte huisvesting, en beperkte toegang tot rechten zijn helaas nog steeds de praktijk voor veel arbeidsmigranten. Tegelijkertijd horen we in beleidskringen en de media steeds vaker de roep om “duurzame oplossingen” en “eerlijke kansen”. Het klinkt veelbelovend, maar hoe vaak hebben we dit al niet gehoord?
Wat staat er op de planning voor 2025? Er wordt gesproken over strengere controles op malafide uitzendbureaus en meer samenwerking tussen gemeenten en werkgeversorganisaties om de leefomstandigheden te verbeteren. Maar wie zijn de spelers die daadwerkelijk het verschil kunnen maken? Zien we nieuwe partijen opstaan met frisse ideeën, of blijven de bekende gezichten rond dezelfde tafel discussiëren zonder wezenlijke stappen te zetten?
Misschien is de kernvraag: durven we de status quo echt te doorbreken? Dat zou namelijk betekenen dat we verder kijken dan de economische voordelen van goedkope arbeid en de rechten van arbeidsmigranten eindelijk centraal stellen. Maar dat vergt moed, visie, en vooral politieke wil. Eigenschappen die in het verleden helaas niet altijd voorradig bleken.
Toch is er hoop. Kleine initiatieven laten zien dat het anders kan. Lokale projecten waarin arbeidsmigranten actief worden betrokken bij de besluitvorming over hun eigen leef- en werkomstandigheden. Werkgevers die kiezen voor transparantie en investeren in hun internationale medewerkers, niet alleen als arbeidskrachten, maar als mensen.
Maar wordt het niet tijd om kritisch te analyseren of we daadwerkelijk zoveel buitenlandse krachten nodig hebben? Wat als deze slecht en oneerlijk behandelde arbeidsmigranten op een dag zeggen: ‘Genoeg is genoeg’? In welk zwart gat valt onze economie dan, een economie die gebouwd is op het inhuren van buitenlandse arbeidskrachten in plaats van het benutten en versterken van onze eigen bronnen?
Zal 2025 het jaar zijn waarin deze bewegingen groter worden? Waarin we niet alleen praten over impact, maar het ook daadwerkelijk zien? Of blijven we steken in hetzelfde liedje, met een andere melodie? Zullen we ons blijven wentelen in feel-good verhalen over hoe goed we voor arbeidsmigranten zijn, zonder echt in de spiegel te kijken?
Een ding is zeker: de klok tikt, en stilstand is geen optie meer.
Pozdrawiam Ewa