Column door Ewa van Rooij – Niepokulczycka – De integratie van Poolse mensen in Nederland, of in een ander land, kan om verschillende redenen moeilijk zijn. Door een taalbarrière (Nederlands is een vrij lastige taal om te leren als je geen Engels of Duits kent) is het een uitdaging om de cultuur en het gedrag van mensen te begrijpen. Dit proces is al ingewikkeld in je eigen taal, en wanneer je jezelf onvoldoende kunt uitdrukken in de taal van het land waarin je woont, wordt het nog ingewikkelder. Het vinden van werk en deelnemen aan het sociale leven kan lastig zijn, wat kan leiden tot isolatie en een beperkt netwerk.
In huishoudens waar de ouders weinig Nederlands spreken, komt het vaak voor dat kinderen de rol van vertaler op zich nemen. Deze kinderen, die vaak sneller de taal oppikken door school en sociale interacties, worden belast met de verantwoordelijkheid om voor hun ouders te vertalen in situaties zoals bij doktersbezoeken, ouderavonden op school, of bij officiële instanties. Dit is niet alleen stressvol voor de kinderen, maar belemmert ook de ouders in hun eigen taalontwikkeling en zelfstandigheid binnen de Nederlandse samenleving.
De Poolse en Nederlandse cultuur verschillen op meerdere vlakken, hoewel bijvoorbeeld in Brabant het verschil minder groot is (dit is mijn eigen ervaring). Verschillen kunnen leiden tot misverstanden en een gevoel van vervreemding, wat de integratie moeilijker maakt.
Veel Poolse immigranten komen naar Nederland voor werk in sectoren zoals de landbouw, bouw en logistiek, waar vaak tijdelijke contracten en lage lonen de norm zijn. De onzekerheid van tijdelijk werk en soms slechte huisvestingsomstandigheden dragen niet bij aan een gevoel van stabiliteit, wat integratie in de weg kan staan.
Sommige Poolse immigranten worden geconfronteerd met discriminatie of negatieve vooroordelen, wat hun integratie bemoeilijkt. Dit kan variëren van negatieve stereotypen tot daadwerkelijke discriminatie op de werkvloer of in het dagelijkse leven. We hebben vaak de neiging om een groep te beoordelen op basis van het gedrag van een kleiner, zichtbaarder deel in de samenleving en in het nieuws. Mensen die hier een normaal leven leiden, worden zelden genoemd. We kijken door het prisma van asociaal gedrag en projecteren dit vaak op de rest. Dit is echter menselijk gedrag, niet iets dat aan een land gebonden is. Helaas is dit hoe we soms zijn.
Veel Poolse immigranten trekken zich terug in hun eigen gemeenschap waar zij zich veilig voelen en hun eigen taal kunnen spreken. Hoewel dit begrijpelijk is, kan het ertoe leiden dat zij minder contact hebben met de lokale bevolking, wat de integratie vertraagt. Het kost tijd en moeite, en niet iedereen heeft het ervoor over. Dit is jammer, want zo kom je nergens. Uiteindelijk is het een keuze van elk individu, maar ook een gemiste kans. Om je thuis te voelen in een ander land, moet je je roots deels loslaten om ergens anders te aarden. Het vraagt om een gezonde balans tussen het niet vergeten waar je vandaan komt en het omarmen van een nieuw leven. Dit is niet voor iedereen weggelegd. Ik geloof dat deze zoektocht de moeilijkste is in een integratieproces.
Veel Poolse immigranten blijven sterk verbonden met hun cultuur door thuis voornamelijk Poolse televisie te kijken en alleen Pools te spreken. Hoewel dit helpt om de band met hun herkomstland te behouden, kan het de integratie in de Nederlandse samenleving bemoeilijken. Het beperkt de blootstelling aan de Nederlandse taal en cultuur, wat essentieel is voor het ontwikkelen van taalvaardigheid en het begrijpen van de lokale gebruiken. Er zijn zoveel vragen: Hoe doe ik het? Wanneer doe ik het goed? Blijf ik mezelf als ik een ander land omarm? Voor velen is het een enorme zoektocht en blind tasten in welke richting en hoe ver ze kunnen gaan. Dit moeten ze helaas zelf ontdekken. Maar een beetje begrip voor de interne worsteling zal zeker op prijs worden gesteld. Tenslotte is niets zwart-wit.
Pozdrawiam Ewa