Column door Ewa van Rooij – Niepokulczycka – In de vroege ochtend, onder een grauwe lucht, reed een busje over de grens van Duitsland naar Nederland. Aan boord bevond zich een groep mensen die vol hoop en verwachting naar Nederland waren gereisd. Ze waren geworven om in de bouw, horeca of schoonmaak te werken, gelokt door beloftes van stabiele banen en een beter leven. Onder hen bevond zich Janusz, een man van middelbare leeftijd uit Polen, die zijn familie had achtergelaten in de hoop geld te verdienen en hen een betere toekomst te bieden.
Janusz en de anderen werden verwelkomd door een man in een sjofel pak, die zich voorstelde als hun contactpersoon. Hij begeleidde hen naar een vervallen flatgebouw dat hen als tijdelijke accommodatie was beloofd. De rit door het Nederlandse landschap, met zijn weidse velden en schilderachtige molens, vulde hen met een mengeling van opwinding en zenuwen.
Bij aankomst bleek echter dat de beloofde huisvesting niets meer was dan een verlaten loods aan de rand van de stad. “Alles komt goed,” zei hij met een vage glimlach, voordat hij vertrok en hen achterliet in de koude, tochtige ruimte.
De dagen verstreken zonder nieuws over werk. Het weinige geld dat ze hadden meegenomen, begon snel op te raken. Janusz probeerde contact op te nemen met de man die hen had ontvangen, maar zijn telefoontjes bleven onbeantwoord. De groep begon te beseffen dat ze waren misleid.
Op een regenachtige dag besloot Janusz naar de stad te gaan, in de hoop hulp te vinden. Maar zonder geld werd hij door velen genegeerd. Hij belandde al snel op straat, zonder onderdak, zonder hulp. Hij had geen geld om terug te keren naar Polen en werd dagelijks geconfronteerd met de harde realiteit van een onbekend land.
Janusz sliep op banken in parken en onder bruggen, steeds op zoek naar een veilige plek voor de nacht. De nachten waren koud en eenzaam, en elke dag werd een strijd om voedsel en een beetje warmte. De beloftes die hem naar Nederland hadden gelokt, waren niets meer dan leugens gebleken, en de hoop op een beter leven leek verder weg dan ooit.
Met de dagen die verstreken, verloor Janusz zijn hoop. Hij had niemand om op terug te vallen en vond geen hulp van instanties of mensen in de stad. Hij had geen rechten. Hij stond er alleen voor, gevangen in een land dat ooit als een beloofde toekomst leek, maar nu niets meer was dan een doolhof van wanhoop.
Het leek zo lang geleden, toen hij in het busje stapte. Alles was geregeld, hij zou meteen werk hebben, prima huisvesting en een goed vooruitzicht. Een rit van twaalf uur had zijn leven veranderd, zijn toekomst vernietigd en zijn menselijkheid afgenomen. Maar een halve dag was er voor nodig.
Op een dag kwam hij in Rotterdam een straatwerker tegen. Hij luisterde naar zijn verhaal, zo herkenbaar, en besloot hem te helpen met zijn terugkeer naar Polen. Janusz dacht dat hij erg blij zou zijn, maar de schaamte was te groot. Zou hij als een mislukking naar huis teruggaan, of toch hier blijven? Maar de angst om permanent op straat te belanden was groter dan de schaamte. Hij zou terugkeren, naar huis, naar zijn familie. Op zoek naar een andere bron van inkomsten.
In de vroege ochtend, onder een grauwe lucht, reed een busje over de grens van Duitsland naar Polen. Janusz ging naar huis.
Het verhaal van Janusz is er een van velen. Mensen die in de val gelokt worden door valse beloftes en geconfronteerd worden met de harde realiteit van een onbekend land zonder middelen of steun. Het is een schrijnend voorbeeld van hoe dromen kunnen omslaan in nachtmerries, en van de noodzaak van betere bescherming en hulp voor de meest kwetsbaren in onze samenleving.
Pozdrawiam Ewa
dit verhaal is echt gebeurd