Een bericht uit mei 2019 op de website van de SP. Hoewel de politieke standpunten van sommige partijen mogelijk iets zijn gewijzigd, is de inhoud 3,5 jaar later helaas nog even actueel. Het aantal arbeidsmigranten in Nederland is intussen bijna verdubbeld (naar schatting 900.000) en de uitzendbureaus hebben intussen goed geboerd.
Voor het gemak volgt hieronder een copy/paste uit het artikel op de SP-website, een opsomming van de genoemde problemen die vandaag de dag helaas nog steeds aan de orde zijn.
Poolse arbeidsmigranten die onder meer via uitzendbureau Otto Work Force werken in Nederlandse distributiecentra voor Albert Heijn, waarschuwen elkaar voor de barre werkomstandigheden daar. Ze schetsen een wereld van intimidatie en hoge werkdruk met onhaalbare ‘targets’; korte contracten, onzekere roosters, deels onbetaalde oproepdiensten en gebrekkige huisvesting. ‘Het kostte me geld, tijd en mijn gezondheid,’ zegt een voormalige oproepkracht tegen Platform voor Onderzoeksjournalistiek Investico en De Groene Amsterdammer van 7 maart 2019.
Uitbuiting om de kosten laag te houden
2019 – Vanwege verontrustende verhalen kaartte de Poolse ambassade onlangs de misstanden en uitbuiting van haar landgenoten aan bij minister Koolmees (D66) van Sociale Zaken. Ook startte het Spaanse parlement onlangs een onderzoek naar de uitbuiting van Spanjaarden in Nederland. In NRC Handelsblad spreken hulpverleners van ‘moderne slavernij’ in het Westland.
Ook voeren bedrijven de werkdruk op als gevolg van extreem onzekere arbeidscontracten. Jeroen van Bergeijk beschrijft in de Volkskrant zijn undercover-ervaring bij een distributiecentrum van bol.com.
2019 – Natuurlijk hield Van Bergeijk dit niet lang vol. Dat is geen kwestie van willen, maar van kunnen. Voor bol.com is dit de ideale situatie: een Pool die door zijn rug gaat kan terug naar Polen en het uitzendbureau regelt een nieuwe arbeidskracht. Bovendien is de productiviteit van iemand die niet weigert om drie in plaats van twee zware dozen tegelijk te tillen, op korte termijn hoger. Het doet denken aan de verhalen van de Duitse journalist Wallraff, die beschrijft hoe Turkse arbeiders in de Duitse mijnen geen helm krijgen. Zo’n helm kost de werkgever alleen maar geld en levert hem niets op, omdat de kosten van een ‘beschadigde Turk’ niet bij hem terecht komen.
Private lusten, publieke lasten
2019 – Veel bedrijven betalen het liefst helemaal nergens voor wanneer het arbeidsmigranten betreft. Huisvesting is zo minimaal als de overheid toelaat, waardoor ook hier bedrijven het randje opzoeken.
Gebrekkige huisvesting
2019 – Ook over die soms gebrekkige huisvesting bestaat ontevredenheid, net als het feit dat arbeidsmigranten door uitzendbureau OTTO ieder moment kunnen worden ‘verzocht’ te verhuizen van bijvoorbeeld Diemen naar Lelystad, of van Almere naar Uddel. Privacy ontbreekt; blijkt uit de verhalen. Werknemers leven en slapen met vijf personen op een oppervlakte van 60 vierkante meter. Beheerders van de woningen komen soms onaangekondigd persoonlijke eigendommen doorzoeken. In een containercomplex van OTTO in Diemen is sprake van een rattenplaag. Lees ook de ervaring van Antonio (2023).