Het is inmiddels algemeen bekend dat arbeidsmigranten die in Nederland in de onderste regionen van de arbeidsmarkt aan het werk zijn, vaak slachtoffer zijn van uitbuiting. Maar niet alleen de arbeidsmigranten worden ernstig benadeeld door de gewiekste businessmodellen van de grootverdieners in deze branche. Ook de schatkist wordt jaarlijks voor vele miljoenen benadeeld.
Het draait allemaal om huisvesting, liefst ver weg
Het is niet voor niets dat uitzendbureaus die actief zijn in het segment ‘internationale werknemers’ zo gebrand zijn op het verzorgen van huisvesting voor hun medewerkers, en volop vervoer organiseren van- en naar het werk. Onder het mom van alles goed regelen voor de medewerkers worden duizenden arbeidsmigranten door de uitzendbureaus in ‘eigen’ woningen gehuisvest. In diezelfde lijn worden ontelbaar veel arbeidsmigranten dagelijks met de eigen busjes van de uitzendbureaus door het ganse land vervoerd. De reis van de huisvesting naar hun werkplek en retour is soms ruim honderd kilometer. Dit lijkt allemaal heel aardig en servicegericht, maar het is onderdeel van het businessmodel. Hoe meer kosten op conto van een arbeidsmigrant komt, hoe beter.
Hoe meer kosten voor een arbeidsmigrant wordt gemaakt, hoe beter. Hoe zit dat?
De kosten voor huisvesting en vervoer van een arbeidsmigrant worden direct van zijn salaris ingehouden, het zijn ‘onbelaste vergoedingen’. Dit is allereerst praktisch voor de werkgever, want deze heeft hierbij geen enkel debiteurenrisico voor de dienstverlening die hij levert. Bovendien houdt hij hiermee de arbeidsmigranten flink in zijn greep, want ook eventuele boetes die aan huurders worden uitgedeeld worden direct op hun loon ingehouden. Er worden véél boetes uitgedeeld aan arbeidsmigranten, vaak hoge kosten voor futiliteiten.
Over al deze ingehouden kosten hoeven werkgevers geen loonbelastingen of werkgeverspremies te betalen, zij besparen hiermee 7 tot 10% op de loonkosten voor hun arbeidsmigranten.
Wie betaalt de prijs?
Arbeidsmigranten worden door deze inhoudingen dus extra goedkoop, wat een concurrentievoordeel oplevert voor zowel het uitlenende als het inlenende bedrijf, terwijl de schatkist heel wat geld misloopt. Het gaat hierbij om honderdduizenden werknemers, het gaat dus in totaal om enorme bedragen.
Omdat er minder ww- en pensioenpremies binnenkomen moeten collectieve fondsen bijspringen om de gaten te vullen. En wie vult de collectieve fondsen aan? De belastingbetaler.
Nog meer benadelingen
Deze inmiddels heel gangbare werkwijze benadeelt overigens ook de arbeidsmigranten zelf. Omdat voor hen te weinig premies worden afgedragen, krijgen zij -als ze de weg zouden weten te vinden – ook te weinig WW en te weinig pension uitgekeerd.