Column door Ewa van Rooij – Niepokulczycka – Voor veel Poolse arbeidsmigranten die in het buitenland werken, zijn de vakantieperiodes wanneer ze terugkeren naar hun thuisland vaak geen echte vakanties. In plaats van ontspannen uitjes zijn het intensieve en soms stressvolle bezoeken.
Bij thuiskomst worden ze direct geconfronteerd met familieverplichtingen. Ze willen zoveel mogelijk tijd doorbrengen met hun ouders, broers en zussen, en andere familieleden die ze vaak lange tijd niet hebben gezien. Dit betekent talloze familiebezoeken, gezamenlijke maaltijden en sociale verplichtingen die veel tijd en energie kosten.
Veel migranten voelen de noodzaak om hun familie te helpen met verschillende huishoudelijke taken. Dit kan variëren van reparaties in huis, onderhoud van de tuin tot het helpen bij verbouwingen en renovaties. Het zijn vaak klusjes die blijven liggen totdat de arbeidsmigrant weer thuis is.
Het terugkeren naar huis kan emotioneel beladen zijn. Ze moeten omgaan met de realiteit van de afstand en de tijd die ze van hun familie missen. Afhankelijk van het karakter van hun familie kunnen ze rust krijgen of de hele vakantie volgepland zien. Sommige familieleden leggen zelfs een schuldgevoel bij hen neer of worden boos als niet aan alle verwachtingen wordt voldaan. De druk om de verloren tijd in te halen en iedereen gelukkig te maken, leidt vaak tot emotionele uitputting in plaats van ontspanning.
Vakanties naar huis zijn niet goedkoop. De reiskosten kunnen aanzienlijk zijn en daarnaast voelen veel arbeidsmigranten de druk om cadeaus mee te nemen en financiële ondersteuning te bieden aan hun families. Dit legt extra druk op hun budget, waardoor de vakantie financieel belastend kan zijn.
De tijd die ze kunnen besteden aan hun familie is kort, omdat ze gebonden zijn aan hun werkroosters in het buitenland. Hierdoor proberen ze in een paar dagen of weken zoveel mogelijk activiteiten te proppen, wat leidt tot een hectisch schema zonder echte rust. Arbeidsmigranten leven vaak een dubbelleven, met hun hart verdeeld tussen hun nieuwe thuisland en hun geboorteland. Deze dubbele identiteit kan mentaal uitputtend zijn, vooral tijdens vakanties wanneer ze proberen te balanceren tussen hun rol als werknemer in het buitenland en hun rol als familielid thuis.
Hoewel de gedachte aan een vakantieperiode als een tijd van rust en ontspanning klinkt, is dit voor veel Poolse arbeidsmigranten vaak verre van de werkelijkheid. De terugkeer naar huis betekent niet alleen fysieke vermoeidheid door reizen, maar ook emotionele en psychologische druk om aan de verwachtingen van hun families te voldoen en hun verantwoordelijkheden na te komen. Hierdoor worden hun vakanties vaak meer een uitdaging dan een gelegenheid om echt tot rust te komen.
Thuisbezoek kan ook vakantie zijn, maar alleen als men ruimte krijgt voor rust en om eigen dingen te doen. In de praktijk is dit vaak niet zo makkelijk. Tenslotte kom je naar huis om je familie te zien en te helpen.
Bovendien, niet iedereen komt thuis in een fijne omgeving. Velen van hen zijn juist vertrokken van Polen vanwege problemen zoals schulden, scheiding of juridische problemen, Terugkeer tijdens een zogenaamde vakantie betekent voor deze groep terugkeer naar de achtergelaten problemen die hen volgen en hun vrije tijd een emotionele en vermoeiende periode maken. Voor deze mensen is het geen vakantie en ook geen thuiskomen. Het is een hervatting van alle obstakels die ze tijdelijk hebben achtergelaten, maar nooit hebben opgelost. Het is hun spiegel die de problemen vergroot en hen geen pauze gunt in hun problematiek. Voor deze groep is vakantie een irrationeel en abstract begrip.
Pozdrawiam Ewa